آسپرگر چیست؟ + علائم بیماری آسپرگر چیست؟

بیماری آسپرگر چیست؟
نشانگان آسپرگر یا سندرم آسپرگر (Asperger syndrome) که با نام بیماری آسپرگر شناخته می شود، در واقع از انواع اختلالات در زمینه رشد عصبی است که باعث بروز مشکلات قابل توجه در “ارتباط بین فردی” و”ارتباط غیرکلامی” است. اولین بار در سال ۱۹۴۴ پزشک اتریشی به نام هانس آسپرگر با انتشار مقاله‌ ای بیماری آسپرگر را توصیف کرد. بیماری آسپرگر معمولاً به همراه علایق و رفتارهای وسواسی و تکراری است.افراد مبتلا به سندرم آسپرگر اغلب منافع محدود یا تخصصی دارند. مانند علاقه پسرعکس زیر به انباشته کردن قوطی‌ها.

علائم بیماری آسپرگر
بر اساس آمارهای رسمی مندرج، افراد مبتلا به سندرم آسپرگر معمولاً تا پایان عمر به تنهایی زندگی می‌کنند، اما در موارد نادر در بزرگسالی، علاقه‌ مندی فرد به شخصی دیگر هم دیده شده، به طوری که هانس آسپرگر دانشمند کاشف این سندرم، از مفهوم عشق در این افراد به عنوان نوعی شیفتگی شدید و بی پایان به شخص مقابلشان یاد کرده، هرچند که تجربه چنین مفاهیم احساسی در بین این افراد بسیار نادر است. افرادی با سندرم آسپرگر ممکن است دارای یک یا چند مورد از ویژگی‌ها باشند:

روابط اجتماعی ضعیف
رفتارهای وسواسی و تکراری
خویشتن – محوری
تفکر منطقی و غیر عاطفی (کمبود احساسات اما در برخی موارد نادر علاقه دیوانه‌ وار به فردی خاص)
علایق متمرکز
یادگیری آسان تر زبان‌ های ثانوی
مهارت بالا در حل معما و مسائل ریاضی یا علایق محور در شاخه کامپیوتر و اینترنت
در برخی کمبود در توانایی‌ های حرکتی

ممکن است توانایی‌ های حرکتی به‌ طور محدودی کامل نشود و در طرز راه رفتن یا دویدن دیده نشود اما با انجام فعالیت‌ های حرکتی پیچیده‌ تر مثل راندن دوچرخه یا توپ بازی مشخص شود، به همین خاطر افراد مبتلا به بیماری آسپرگر در معرض آسیب‌ های فیزیکی زیادی از سمت جامعه قرار می‌گیرند. افرادی که دچار سندرم آسپرگر هستند ممکن است به مشکلات فراوان در تعاملات اجتماعی برخورد کنند و دارای خصوصیات رفتاری کلیشه‌ ای (مانند نوعی خاص از پوشش، رفتار تکراری مانند مطالعه یا داشتن روش مخصوص به خود در انجام کارها) در رفتارها و علایق هستند.

افراد مبتلا به سندرم آسپرگر، علاقه‌ ای به روابط و تعاملات اجتماعی ندارند، اما اختلال یادگیری در روابط اجتماعی هم ندارند. در برخی موارد به دلیل نوع دیدگاهشان به روابط اجتماعی و انسانی، دیده شده فرد مبتلا توانایی منحصر به فردی در روانشناسی و علوم انسانی داشته‌ است.

همچنین بخوانید : بیماری اتیسم چیست؟

کودکان مبتلا به آسپرگر
کودکان مبتلا به آسپرگر تنها به یک موضوع علاقه نشان می‌دهند و تمایل دارند همه چیز را در ارتباط با آن موضوع واحد بدانند و راجع به دیگر مباحث کمتر صحبت می‌کنند. همین کم علاقه بودن کودکان مبتلا به آسپرگر مسبب کمبود علاقه به روابط اجتماعی شده و درون‌ گرایی می آورد. از طرفی دامنه محدود علایق آنها را از دیگران جدا می کند و برقراری ارتباط با سایرین را با رفتار غیر متعارف و نامناسب خود یا در خواست صحبت کردن، تنها راجع به یک موضوع خاص، غیرممکن می‌سازند. سندرم آسپرگر معمولاً دیرتر از اوتیسم دیده می‌شود، به این معنا که معمولا دیرتر تشخیص داده می شود.

سرمایه‌ دار معروف مبتلا به بیماری آسپرگر
بیل گیتس (بنیان‌ گذار شرکت مایکروسافت)

بیشتر دانش آموزان و دانشجویان دارای سندرم آسپرگر توانایی فوق‌ العاده بالایی در ریاضیات و حل مسائل دارند و برخی از آن‌ها استعداد بالایی در شاخه‌ های کامپیوتری و برنامه‌ نویسی از خود نشان می‌دهند.

همچنین بخوانید : زوال عقلی چیست؟

سندروم آسپرگر و بیماری اتیسم
سندرم آسپرگر به صورت شکل ملایمی از طیف اوتیسم شمرده می‌شود، و وجه تمایز آن، حفظ مهارت‌ های تکلمی و هوش (iQ) بسیار بالا و حافظه بلند مدت قوی است. هرچند بعضی از پژوهش‌ ها نشان‌ دهندهٔ تفاوت اساسی بین سندرم آسپرگر و اوتیسم با عملکرد بالا است. در واقع اشتراکات زیستی – عصبی بین سندروم آسپرگر و اوتیسم با عملکرد بالا کماکان نامعلوم است. طبقه‌ بندی سندروم آسپرگر به‌ طور ناخواسته از شیوهٔ کشف اوتیسم تأثیر پذیرفته‌ است و ممکن است هیچ ارتباطی با ماهیّت اصلی آن نداشته باشد.

سندوم آسپرگر و سندوم اتیسم — سندروم آسپرگر و سندروم **اتیسم**

افراد مبتلا به آسپرگر به نظر می‌رسد که طول عمری کمتری دارند و با درصد بیشتری ممکن است در شرایط سخت و شکست خورده دچار افسردگی شدید یا خشم اجتماعی شوند که می‌توانند تأثیر منفی بر روند بهبودی بگذارند. با وجود این که برخی سختی‌های اجتماعی و توانایی‌های فیزیکی-حرکتی ممکن است تا پایان عمر دوام پیدا کنند ولی شرایط زندگی آن‌ها به مراتب بهتر از افرادی است که در طیف‌ های مختلف اوتیسم قرار دارند.

درمان بیماری آسپرگر
براساس برخی شواهد مشاهده شده توسط متخصصان؛ کودکان دارای سندرم آسپرگر، با افزایش سن بهبودی نسبی پیدا می‌کنند. بر این اساس تا بیست درصد این کودکان ممکن است در بزرگسالی دیگر در حیطهٔ تشخیصی سندرم آسپرگر قرار نگیرند، هرچند که سختی‌ های اجتماعی و درون‌ گرایی را خواهند داشت.

تا سال ۲۰۰۶ هیچ پژوهش مشخصی در مورد آثار بلند مدت سندرم آسپرگر بر شیوهٔ زندگی افراد صورت نگرفته بود و هیچ گونه پیگیری نظام‌ مندی هم در خصوص مطالعهٔ بلند مدت کودکان آسپرگر در دسترس نبود. اما تحقیقات جدید در سال ۲۰۱۳ نشان دهنده نوع نگرش خاص این افراد به مفاهیمی مانند تشکیل خانواده و زندگی در جامعه است.

افراد معروف مبتلا به بیماری آسپرگر که در زمینه علم و ادب فعالیت داشته اند :