بیماری سلولیت چیست؟ + درمان بیماری سلولیت

بیماری سلولیت چیست؟ (سلولیت چیست؟)

سلولیت که به انگلیسی Cellulitis نام دارد، نام نوعی بیماری است که بر اثر عفونت باکتریایی ایجاد می شود. در بیماری سلولیت غشاء میان‌ پوستی و چربی زیرجلدی تحت تاثیر باکتری ها قرار می گیرد و در واقع قسمتی از پوست عفونت می کند و به همین دلیل ممکن است شخص بیمار تب هم داشته باشد.پاها و صورت معمولاً اعضایی از بدن هستند که درگیر این بیماری می‌شوند، هرچند که بیماری سلولیت ممکن است در هر قسمتی از بدن اتفاق بیفتد. پاها معمولاً بعد از بریده شدن و شکافت پوست عفونی می‌شوند. از دیگر عوامل خطر می‌توان به مرض چاقی، تورم پا و کهنسالی اشاره کرد. در مورد عفونت صورت، مواردی مانند بریده شدن و شکافت پوست از قبل، الزاماً باعث این بیماری نمی‌شوند. باکتری‌هایی که معمولاً این بیماری را به وجود می‌آورند شامل استرپتوکوک و استافیلوکوکوس اورئوس هستند. بر خلاف بیماری سلولیت، باد سرخ نوعی عفونت باکتریایی است که بیشتر لایه‌ های سطحی پوست را درگیر می‌نماید و شامل قسمتی قرمز رنگ با لبه‌ های کاملاً مشخص می‌شود و بیشتر با تب همراه است. عفونت‌های جدی‌ تری همچون کورک استخوان (عفونت استخوان) یا التهاب غلاف نکروزان را باید غیر محتمل انگاشت. از عوارض بالقوهٔ بیماری سلولیت تشکیل ورم چرکی است. عفونت‌ های پوستی هر ساله، از هر هزار نفر دو نفر را مبتلا می‌سازد. سلولیت در سال ۲۰۱۰ باعث مرگ ۲۷ هزار نفر در سراسر دنیا شد. در بریتانیا، سلولیت دلیل ۱٫۶ پذیرش بیمارستان‌ ها بوده‌ است.

علائم بیماری سلولیت چیست؟

علائم بیماری سلولیت در ابتدا قرمز شدن یک ناحیه از پوست بدن است که در چند روز آینده وسیع می شود و اطراف محدوده قرمز رنگ عموماً دارای لبه نیست و ممکن است پوست ورم کند. در حالی که امکان دارد با فشار دادن قسمت قرمز، رنگ آن سفید شود، اما این امر همیشه صدق نمی‌کند اما معمولا محدودهٔ عفونت کرده دردناک است. گاه‌ و بیگاه عروق لنفاوی هم ممکن است درگیر بیماری سلولیت شوند و شخص مبتلا ممکن است تب کرده و یا احساس خستگی کند.

علائم بیماری سلولیت

تشخیص بیماری سلولیت و درمان آن چیست؟

تشخیص بیماری سلولیت معمولاً با کشت سلولی صورت می‌گیرد که علائم و نشانه‌های آن در این روش مشخص می‌شود، البته این روش به ندرت امکان‌پذیر است. این بیماری اغلب با آنتی‌بیوتیک‌های خوراکی از قبیل سفالکسین، آموکسی‌سیلین یا کلوگزاسیلین درمان می‌شود. برای افرادی که شدیداً به پنی‌ سیلین حساسیت دارند، اریترومایسین یا کلیندامایسین می‌تواند مورد استفاده قرار گیرد. هرگاه استافیلوکوک اورئوس مقاوم به متی‌سیلین یا (MRSA) عاملی برای نگرانی باشد، توصیه می‌شود که از داکسی‌ سایکلین یا تری متوپریم / سولفامتوکسازول نیز به صورت اضافه استفاده شود. این نگرانی در مورد وجود چرک یا عفونت‌های پیشین به MRSA است. استروئیدها می‌توانند سرعت بهبودی در بیماران تحت درمان با آنتی‌بیوتیک را تسریع بخشند. بالا آوردن منطقهٔ عفونت کرده می‌تواند مفید باشد. داروی مسکن نیز تأثیرگذار است و حدود ۹۵ درصد از بیماران بعد از هفت تا ده روز درمان حال‌ شان رو به بهبود می‌رود.