سارا عبدالملکی بازیکن راگبی
سارا عبدالملکی متولد ۲۰ مرداد سال ۱۳۷۳در شهر کرج، بازیکن راگبی اهل ایران است. سارا در سال ۱۳۹۲ به عضویت تیم ملی راگبی بانوان ایران درآمد. سارا عبدالملکی در زمستان ۱۳۹۴ دچار حادثه رانندگی شد (در تاریخ ۲۹ دی ۱۳۹۴ در مسیر کرمانشاه به تهران)، که در پی آن، دستها، مهرههای کمر و جمجمه اش شکست و در بیمارستان آسیا بستری شد. وی پس از طی کردن پنج عمل جراحی سنگین روی ستون فقرات، نخاع، کتف، دست چپ، ریهها و دندهها، دوره فیزوتراپی را در بیمارستان نور افشار طی میکند. هزینه درمان بالای سارا عبدالملکی که بالغ بر ۱۰۰ میلیون تومان برآورد شده بود، موجب واکنش چهرههای سرشناس فرهنگی و ورزشی شد. افرادی چون پرویز پرستویی، علی دایی، حسن قاضیزاده هاشمی، رضا صادقی، و رامبد جوان، از حامیان جمعآوری کمکهزینه درمانی وی بودند. در نهایت، با ایجاد کمپین و واریز شدن کمکهای مردمی به شماره حساب مریم ابوترابی (مادر سارا عبدالملکی) مبلغی بالغ بر ۳۰۰ میلیون تومان جمعآوری شد.

سردار آزمون در ملاقات سارا عبدالملکی

علی دایی در ملاقات سارا عبدالملکی

سارا عبدالملکی (شب یلدا)

عکس سارا عبدالملکی
سارا عبدالملکی تصمیم دارد بعد از بهبودی، به رشته تیراندازی بپردازد. سلطانی فر وزیر ورزش امروز ۲۷ تیرماه ۱۳۹۶، در دستوری به “رئیس فدراسیون پزشکی – ورزشی” خواستار پیگیری ادامه مراحل درمان ساراعبدالملکی بازیکن تیم ملی راگبی ایران شد.

سارا عبدالملکی و پدر مادرش

سارا عبدالملکی در حال درمان
ورزش راگبی چیست؟
راگبی یا راگبی فوتبال در مفهوم عام خود همه ورزشهایی را در برمیگیرد که از نوعی فوتبال که در مدرسه راگبی در انگلستان بازی میشد، ریشه گرفتهاند. یعنی: راگبی ۱۵ نفره، راگبی ۱۳ نفره، فوتبال آمریکایی، فوتبال استرالیایی، و فوتبال کانادایی. البته امروزه راگبی فقط به همان دو ورزش اول گفته میشود. در داستانهای مربوط به پیدایش ورزش راگبی آمده است؛ در سال ۱۸۲۳ ویلیام وب الیس دانش آموز مدرسه راگبی انگلستان در هنگام یک مسابقهفوتبال، توپ را با دست برداشته و شروع به دویدن با آن کرد. پس از آن با تغییر قوانین فوتبال ورزش جدیدی در مدرسه راگبی ایجاد شد. قدیمیترین نوشتهای که این ماجرا در آن نقل شده گزارشی از جامعه راگبی در سال ۱۸۹۷ درباره وجه تسمیه این ورزش است.

توپ راگبی
اسناد موجود در مدرسه راگبی نشان میدهد که ویلیام وب الیس دانش آموز این مدرسه بوده و مدال افتخاری نیز به نام او در این آکادمی موجود است. اما مدرکی وجود ندارد که بر صحت این داستان گواهی بگذارد. هرچند نقش اساسی مدرسه راگبی در شکل گیری و تکامل راگبی غیرقابل انکار است. اولین تیم راگبی در سال ۱۸۴۳ با حضور کارکنان بیمارستان لندن تشکیل شد و اولین مقررات این ورزش در سال ۱۸۴۵ در این مدرسه تهیه شده است. یکی دیگر از ورزشهایی که در پیدایش راگبی تأثیر داشته، ورزش هارلینگ است که در ولز و کورن وال (ناحیهای در جنوب غرب انگلستان) بازی میشد. در این مسابقه بازیکنان برای رساندن یک توپ به دروازه حریف تلاش میکردند. دروازهها معمولاً چندین کیلومتر از هم فاصله داشتند و به این ترتیب فرصتی برای مسابقات بزرگ و پرهیجان بین روستاهای همجوار فراهم میشد. این ورزش در ولز کاناپان یا کاریاپان نامیده میشد.

ورزش راگبی

ورزش راگبی
فوتبال استرالیایی
در سال ۱۸۵۸ شخصی بنام تام ولز در ملبورن اقدام به معرفی فوتبال نمود. ویلز تحصیل کرده انگلستان در مدرسه راگبی بوده و در دانشگاه کمبریجکریکت بازی کرده بود. حدود نفوذ مستقیم بازیهای فوتبال انگلیسی و ایرلندی بروی ویلز نامشخص است ولی بهرحال شباهت هائی بین این نوع بازیها و بازی ابتکاری وی موجود بود. همچنین شباهتهائی بین بازی ولز با فوتبال گیلیک (به نحوی که در سال ۱۸۸۷ قانونمند گشته بود) دیده میشد. بهنظر میرسد که فوتبال استرالیائی شباهت هائی با بازی «مارن گرووک» بومیان استرالیا نیز داشتهاست).
باشگاه فوتبال ملبورن نیز در سال ۱۸۵۸ تأسیس شد که کهنترین باشگاه زنده فوتبال در استرالیا بحساب میآید، ولی قواعدی که این باشگاه در اولین فصل بازیهای خود مورد استفاده قرار داد نامشخص است. قواعد باشگاه در سال ۱۸۵۹ قدیمیترین قانون زنده فوتبال استرالیائی بحساب میآیند. این قوانین در هتل پاراد واقع در شرق ملبورن در ۱۷ مه توسط ویلز، دبلیو. جی. هامرسلی، جی. بی. تامپسون و توماس اسمیت (برخی منابع از شخصی بنام اچ. سی. ای. هریسون نیز نام میبرند) تدوین شد. این مردان سوابقی مشابه ویلز داشته و قواعد آنها نیز شباهت هائی با قانون شفیلد داشتند، خصوصاً در نبود قاعده «آفساید» (گرچه شباهتها نیز بصورت هم متلاقی بودند). یک ضربه آزاد در قبال «علامت» (گرفتن کامل). بهرحال اگرچه در قوانین ذکر نشده بود، ولی نگه داشتن و دویدن با توپ آزاد بود. توپ مورد استفاده نیز (نظیر آنچه بعداً در راگبی مورد استفاده قرار گرفت) بشکل «بیضی» بود. باشگاه همکاری قوی و دراز مدتی با باشگاه کریکت ملبورن و «کریکت بیضی» داشت که از لحاظ سایز تنوع داشته ولی از زمینهای مورد استفاده در انواع دیگر فوتبال بسیار بزرگتر بودهاند، بهعنوان زمین استاندارد فوتبال برگزیده شد. در سال ۱۸۵۹ قوانین هنوز شامل اجزائی که طی مدتی کوتاه بصورتی مهم در آمدند نمیشدند. مانند الزام شوت کردن توپ فقط در حین دویدن.
گاهی اوقات از فوتبال استرالیائی بهعنوان اولین شکل قوانین تدوین گشته یاد میگردد. ولیکن – همانگونه که در تمام انواع فوتبال در آن زمان صادق بود، هیچ سازمان رسمی قوانین را پشتیبانی نمینمود- بنابر این در هر باشگاه به نوعی بازی میشد. بهر حال در سال ۱۸۶۶ تعداد باشگاههای بیشتری در ویکتوریا قبول کردند که با قوانین بروز شده ملبورن اف. سی، که بعداً بنام «قوانین ویکتوریا و / یا قوانین استرالازیای» معرفی شد بازی کنند. نام رسمی این قوانین بعداً به قواعد فوتبال استرالیائی (و حالا فوتبال استرالیائی) تغییر یافت. در مستعمرات دیگر مانند تاسمانی در دهه ۱۸۶۰ و استرالیای جنوبی در دهه ۱۸۷۰ نیز قوانین مشابهای برای بازیها در نظر گرفته شد. فوتبال استرالیائی خصوصاً از دهه ۱۹۹۰ در بسیاری از کشورها حضوری کوچک ولی فزایندهای در سطح آماتوری داشتهاست ولی بیشترین نرخ مشارکت در پاپوآ گینه نو، نائورو، زلاندنو و آفریقای جنوبی بودهاست.
راگبی فوتبال
در سال ۱۸۷۰ در بریتانیا، ۷۵ باشگاه وجود داشتند که به بازی راگبی مدرسهای میپرداختند. این مدارس عبارت بودند از باشگاه راگبی بلک هیس (سال تأسیس ۱۸۵۸ که طبق سوابق مورد مناقشه بهعنوان قدیمیترین باشگاه غیر دانشگاهی راگبی که هنوز وجود دارد، شناخته میشود). باشگاههای راگبی همچنین در کشورهای ایرلند، استرالیا، کانادا و زلاند نو فعال بودند. بهرحال، تا سال ۱۸۷۱ یعنی زمانی که ۲۱ باشگاه لندن گرد آمده تا اتحادیه راگبی را تشکیل دهند، قواعد قابل قبولی برای راگبی وجود نداشت. (بصورت کنایهای، بلاک هیس اقدام به ممنوع ساختن ضربه زدننمود.) اولین قواعد این اتحادیه در ماه ژوئن سال ۱۸۷۱ بکار گرفته شد. بر طبق این قوانین پاس دادن توپ مجاز اعلام شده بود. آنها همچنین ترای را در جائیکه به سمت دروازه و در بیرون خط با توپ تماس ایجاد شود شامل نمودند، اگر چه گلهای ناشی از امتیاز و بازی عمومی و برگشت پنالتی هنوز در مناقشه بودند.
فوتبال آمریکای شمالی
همانطور که در بریتانیای اوایل قرن ۱۹ متداول بود، مدارس و دانشگاههای آمریکا نیز بازیهای محلی خود را بین تیمهای دانشجوئی برگزار مینمودند. در سالهای دهه ۱۸۲۰، یک بازی به نام بالون که در ابتدا در کالج نیوجرسی (که بعدها دانشگاه پرینستون نامیده شد) و واحد قدیمی فوتبال بازی میشد، در کالج دارتماوس و نیو همپشایر برگزار شد. در سال ۱۸۲۷، یک دانشجوی دانشگاه هاروارد یک شعر حماسی کمدی بنام ” نبرد دلتاً سرود که از اولین اشارات فوتبال در دانشگاههای آمریکا محسوب گشت.
اولین مسابقه ثبت شده فوتبال در کانادا در دانشگاه تورنتو در ۹ نوامبر ۱۸۶۱ برگزار شد. کمی بعد از این بازی، یک باشگاه فوتبال تشکیل گردید. اگر چه قواعد بازی در این مقطع نامشخص است: یعنی مشخص نیست که آیا آنها یک بازی «ضربه با پا» یا «کار با دست» و یا هر دو را انجام میدادند و اینکه آیا اعضاء بطور عمده در مقابل هم قرار میگرفتند.
اولین «باشگاه فوتبال» در آمریکا که عمر کوتاهی نیز داشت باشگاه فوتبال اونیدا واقع در بوستون در ایالت ماساچوست بود که در سال ۱۸۶۲ تأسیس گردید. اغلب گفته میشد که این باشگاه اولین باشگاه در خارج از بریتانیا بود که در آن بازی فوتبال (ساکر) انجام میشد. بهرحال قواعد مورد استفاده باشگاه اونیدا نیز ناشناخته بوده ولی قبل از تدوین قواعد انجمن فوتبال (فوتبال امروزین) شکل گرفته بود. این باشگاه مبتکر یک نوع بازی با قواعد «دویدن» بنام بازی بوستون بود که در سالهای بعد در ماساچوست بازی میشد.
در سال ۱۸۶۴ در کالج ترینیتی تورنتو، دو نفر بنامهای اف. بارلو کامبرلند و فردریک ای. بتان قوانینی را بر اساس بازی مدرسه راگبی، تدوین نمودند. بهرحال عقیده عمومی آن است که اولین بازی راگبی کانادا به سال ۱۸۶۵ در شهر مونترال بین افسران ارتش بریتانیا و شهروندان محلی برگزار شد. این بازی بتدریج ادامه یافته و باشگاه فوتبال مونترال در سال ۱۸۶۸ بهعنوان اولین باشگاه ثبتشدهٔ کانادا تأسیس گردید.
اولین مسابقهای که بعقیده عامه تحت قوانین اف ای انگلیسی (ساکر) در ایالات متحده آمریکا برگزار شد یک بازی بود که بین پرینستن و راتگرز در سال ۱۸۶۹ انجام شد. این بازی همچنین بهعنوان اولین بازی کالج فوتبال ایالات متحده که بین تیم کالجهای مختلف انجام شد، شناخته گردید (اگرچه فرم نهائی فوتبال آمریکا حاصل راگبی و نه ساکر بود).
رشد فوتبال مدرن آمریکایی ناشی از انجام یک بازی بین تیمهای دانشگاه مکگیل مونترال و دانشگاه هاروارد در سال ۱۸۷۴ بود. در آن زمان، گفته میشد که دانشجویان هاروارد به «بازی بوستون» و ام دش؛ یک بازی «دویدنی» و ام دش می پرداختند و ام دش بیش از بازیهای «ضربه با پای» تحت قوانین انجمن فوتبال مورد علاقه دانشجویان ایالات متحده بود. این امر اتخاذ بازی پایه راگبی را که بین تیم مکگیل و دو تیم جایگزین با سلسله قوانین مورد قبول خود انجام میشد را برای تیم هاروارد تسهیل مینمود. به هر حال طی سالیان بعد، دانشگاه هاروارد هم قواعد راگبی مکگیل را پذیرفت و تیمهای دانشگاههای دیگر ایالات متحده را به پذیرش این قواعد ترغیب نمود. در سال ۱۸۷۶، در همایش ماساسوئیت این دانشگاهها قبول کردند که بیشتر قواعد اتحادیه راگبی را بپذیرند. بهر حال قانون «بردن توپ با دست به سمت دروازه» (که در آن زمان بهعنوان راگبی فوتبال شناخته میشد) فقط در حالتی بهعنوان امتیاز شناخته میشد که هیچ یک از دو تیم ضربهای به دروازهها وارد نسازند. در این همایش تصمیم گرفته شد که، در بازی آمریکایی، چهار حمله امتیاز یک گل را داشته باشد. در صورت امتیاز مساوی، یک گل از تبدیل یک حمله بجای چهار حمله، اولویت مییافت.
تا چند سال بعد، تیمهای پرینستن، راتگرز و دیگران با استفاده از قواعد پایه فوتبال به بازی ادامه دادند و این بازیها تا زمان جایگزینی قواعد پایه راگبی دانشگاه هاروارد و رقیبانش ادامه یافت. دانشگاههای ایالات متحده تا اوایل قرن بیستم به بازی فوتبال بازنگشتند.
در سال ۱۸۸۰ والتر کمپ مربی دانشگاه ییل تغییراتی عمده را در بازی فوتبال آمریکایی بوجود آورد که اولین آنها کاهش تعداد بازیکنان از ۱۵ نفر به ۱۱ نفر بوده و با کاهش مساحت زمین بازی به تقریباً نصف و معرفی «مبارزه» که در آن بازیکن با پاشنه پا توپ را به عقب زده و بازی را شروع مینمود، ادامه مییافت. این تغییرات در سال ۱۸۸۲ با نوآوری بعدی کمپ ادامه یافت: اگر تیم نمیتوانست بعد از سه عقبماندگی امتیاز، پنج یارد را بدست آورد، میباید مالکیت توپ را واگذار مینمود (تکل موفق).
با گذشت سالها فوتبال کانادا برخی پیشرفتهای فوتبال آمریکا را در خود جذب نمود ولی در عین حال برخی از خصوصیات یکتای خود را نیز حفظ نمود. یکی از این خصوصیات فوتبال کانادا آن بود که برای سالیان متمادی، بطور رسمی از پذیرش تفاوت بین خود و راگبی سر باز زد. بهعنوان مثال، «اتحادیه راگبی کانادا» که در سال ۱۸۸۴ تأسیس گردید، بیش از خود اتحادیه اصلی راگبی، پیشرو برگزاری فوتبال لیگ کانادا بود (اتحادیه راگبی کانادا تا سال ۱۹۶۵ تأسیس نگردیده بود). همچنین فوتبال آمریکایی در دهه ۱۸۸۰ بطور مکرر بهعنوان «راگبی» خوانده میشد.