شعر بوی گل سوسن و یاسمن آید از کیست؟

محمد علی ابر آویز (معروف به منوچهر)، شاعر، عکاس و ترانه سرای معاصر، متولد سال ۱۳۱۷ محله عودلاجان تهران،شعرهای معروفی سروده است و شاعر شعر بوی گل سوسن و یاسمن آید است. عودلاجان یا اودلاجان از محله‌های قدیمی شهر تهران است که از غرب به خیابان ناصرخسرو، از شرق به ری، از شمال به امیر کبیر و از جنوب به ۱۵ خرداد محدود است و سه محله اصلی امامزاده یحیی، پامنار و ناصرخسرو را در بر می‌گیرد که از نظر تاریخی، به دلیل وجود بناهای تاریخی متعدد، بسیار غنی است.

شاعر شعر بوی گل سوسن و یاسمن آید تا زمان گرفتن دیپلم در تهران بود و بعد از آن برای ادامه تحصیل در رشته رفتار شناسی به آلمان و سپس کانادا رفت. محمد علی ابر آویز در حدود سال ۱۳۴۱ به ایران مراجعت کرد و در طی ۷ سال به فعالیت در مطبوعات و رادیوی آن زمان پرداخت. وی در سال ۱۳۴۲ با مشاهده صحنه کشته‌ شدن یکی از جوانان انقلابی در حوالی میدان ارک تصمیم به ترک رادیو گرفت و دیگر به آن سازمان باز نگشت و تنها به فعالیت‌ های مطبوعاتی خود ادامه داد. ابرآویز از سال ۱۳۴۷ سازمان تبلیغاتی پرقدرتی را راه‌ اندازی کرد که این سازمان تا زمان پیروزی انقلاب در سال ۱۳۵۷ پابرجا بود. در طی این دوره ابرآویز به واسطه فعالیت‌ های موفق تبلیغاتی فرهنگی‌ اش در زمینه جمع‌ آوری کمک برای زلزله بوئین زهرا موفق به دریافت جایزه جهانی تبلیغات از سازمان بین‌المللی تبلیغات، IAA شد.ابرآویز در تابستان سال ۱۳۵۷ که برای ثبت اختراعی به انگلستان سفر کرده بود، از طریق تلویزیون از اخبار انقلاب ایران مطلع شد و خود را به سرعت به ایران رساند. او با مشورت گرفتن از رهبران انقلاب، دکتر بهشتی، آیت‌ الله خامنه‌ای و آیت‌ الله هاشمی رفسنجانی تصمیم گرفت بضاعت هنری خود و سازمان تبلیغاتی با تجربه‌اش را در پیشبرد اهداف انقلاب به خدمت بگیرد. ابرآویز اعضای گروه سرود خود را با هم‌ فکری دکتر مفتح و طالقانی از جوانانی که در مجالس آنان شرکت داشتند، انتخاب و فعالیت خود را شروع کرد. وی پس از دوره‌ای بیماری در روز پنج‌شنبه ۲۳ آبان ۱۳۹۲ در سن ۷۵ سالگی درگذشت.

شاعر شعر بوی گل سوسن و یاسمن آید در اوج روزهای حکومت نظامی رژیم پهلوی با هزینه شخصی خود استودیوی موسیقی اجاره کرد، اعضای گروه سرود را در آنجا گرد آورد و به شکل مخفیانه و به دور از چشم نیروهای اطلاعاتی و نظامی رژیم، به تولید و ساخت سرودهای انقلاب پرداخت. از این لحاظ شاید بتوان گفت که او در کنار رادیو و تلویزیون و ارشاد آن زمان، تنها تهیه‌ کننده مستقل هنر انقلاب محسوب می‌شد که با هزینه شخصی آثار و محصولات متنوع هنری را به تولید می‌ رساند، اما کسی او را چندان در صحنه نمی‌دید. وی در زمان محمد رضا پهلوی فعالیت‌ های سیاسی داشت و عکاسی از وقایعی چون نیمه خرداد ۴۲ و ۱۷ شهریور ۱۳۵۷ نموده است. ابرآویز در سال های پس از پیروزی انقلاب چند سالی در خارج از کشور زندگی کرد و چند سال قبل به ایران بازگشت و برای مدتی مشاور فرهنگستان هنر بود. وی در سال‌های اخیر به تنهایی زندگی می‌کرد و از تنهایی رنج می‌برد. خوشبختانه خاطرات و زندگی هنری او در سال‌های اخیر به همت واحد تاریخ شفاهی «دفتر مطالعات جبهه فرهنگی انقلاب اسلامی» به صورت تصویری ضبط و ثبت شده است و قرار بود در ایام فجر امسال با حضور خود ایشان کتاب خاطرات او رونمایی شود. سرانجام روح این هنرمند پیشکسوت و خاطره‌ساز انقلاب در صبح عاشورا ی ۱۳۹۲ دار فانی را وداع گفت. محمدعلی ابرآویز در سرایش ترانه مهارت زیادی داشت و برخی از ترانه‌های شهرت بسیاری دارند. آثار او ویژگی هنری بارزی داشت و آن هم این بود که از شعارهای مردم در موسیقی خود الهام می‌گرفت. سرودهای وی ارکستر نداشت و شعارهای مردمی تنها با سنج و طبل بیان می‌شد به شکلی که با ضرب صدای سنج، صدای مرگ بر شاه به گوش می‌رسید. ۱۸ سرود و ترانه مشهور ابرآویز که در روزهای نخستین انقلاب اسلامی ساخته بود از جمله: