علت 6 گوشه بودن ضریح امام حسین + راز شش گوشه بودن

راز شش گوشه بودن ضریح امام حسین (ع)

برخلاف ضریح و مرقد امامان دیگر، ضریح امام حسین (ع) شش گوشه ساخته شده است. درباره علت شش گوشه بودن ضریح امام حسین (ع) روایت های مختلفی ذکر شده است. با مطالعه روایات تاریخی (حداقل آنهایی که سندیت و اعتبار بالاتری دارند) علما معتقدند توصیف شیخ مفید (ره) در کتاب «الارشادات» علت درست تری برای ۶ گوشه بودن ضریح امام حسین (ع) است. شیخ مفید (ره) در بخشی کتاب الارشادات خود، ۱۷ نفر از شهیدان بنی هاشم را که در روز عاشورا به شهادت رسیدند نام برده و نوشته است: «آنان پایین پای آن حضرت در یک قبر (گودی بزرگ) دفن شدند و هیچ اثری از قبر آنان نیست و فقط زائران با اشاره به زمین در طرف پای امام ـ علیه السّلام ـ آنان را زیارت می‌کنند و علی بن الحسین ـ علیهم السّلام ـ (علی اکبر) از جمله آنان است. یعنی در واقع ۱۷ شهید به صورت یکجا دفن گردیده اند و هر کدام قبر جداگانه ای ندارند. در برخی روایات آمده است: «محل دفن علی اکبر نسبت به قبر امام حسین ـ علیه السّلام ـ نزدیک‌ ترین محل است.» بنابراین به نظر می رسد گوشه های اضافی ضریح مطهر امام حسین (ع) محل دفن پسر بزرگ ایشان یعنی حضرت علی اکبر (ع) است. در این روایات محل دفن نوزاد شش ماهه اباعبدالله الحسین (ع) یعنی علی اصغر (ع) نیز روی سینه پیکر مطهر امام حسین (ع) گفته شده است.

عکسی قدیمی از ضریح امام حسین (ع)

در بعضی از روایات دیگر از جمله کتاب «کامل الزیارات» جعفر بن محمد قمی هم آمده است: «امام سجاد ـ علیه السّلام ـ (با قدرت امامت و ولایت) به کربلا آمد و بنی‌اسد را سرگردان یافت، چون که میان سرها و بدن‌ها جدایی افتاده بود و آنها راهی برای شناخت نداشتند، امام زین العابدین ـ علیه السّلام ـ از تصمیم خود برای دفن شهیدان خبر داد، آن گاه به جانب جسم پدر رفت، با وی معانقه کرد و با صدای بلند گریست، سپس به سویی رفت و با کنار زدن مقداری کمی خاک قبری آماده ظاهر شد، به تنهایی پدر را در قبر گذاشت و فرمود: با من کسی هست که مرا کمک کند و بعد از هموار کردن قبر، روی آن نوشت: «هذا قبر الحسین بن علی بن ابی طالب الّذی قتلوه عطشاناً غریباً»؛ این قبر حسین بن علی بن ابی طالب است، آن حسینی که او را با لب تشنه و غریبانه کشتند. پس از فراغت از دفن پدر به سراغ عمویش عباس ـ علیه السّلام ـ رفت و آن بزرگوار را نیز به تنهایی به خاک سپرد. سپس به بنی‌اسد دستور داد تا دو حفره آماده کنند، در یکی از آنها بنی‌هاشم و در دیگری سایر شهیدان را به خاک سپردند، نزدیک‌ترین شهیدان به امام حسین ـ علیه السّلام ـ فرزندش علی اکبر ـ علیه السّلام ـ است؛ امام صادق ـ علیه السّلام ـ در اینباره به عبدالله بن حمّاد بصری فرموده است: امام حسین ـ علیه السّلام ـ را غریبانه کشتند، بر او می‌گرید کسی که او را زیارت کند غمگین می‌شود و کسی که نمی‌تواند او را زیارت کند دلش می‌سوزد برای کسی که قبر پسرش را در پایین پایش مشاهده کند.

گرچه بعضی ار مطالب در کیفیّت به خاک سپاری امام حسین(ع) و این که چه کسی امام را دفن کرده، در این نقل ها متفاوت است، ولی از مجموع آنها یک نکته قابل استفاده است که به عنوان نتیجه ارائه می گردد و آن این که: قبر علی اکبر(ع) در پایین پای امام حسین(ع) قرار دارد. بنابراین می توان ادعا کرد ضریح کوچکی که به ضریح حضرت سید الشهداء(ع) متصل است و در طرف پایین پای حضرت قرار دارد و از مجموع دو ضریح یک ضریح شش گوش درست شده، به احترام علی اکبر(ع) و به نام آن حضرت است.

عبدالرّزاق حسنی ضریح امام حسین(ع) را چنین توصیف کرده است: «ضریح امام حسین(ع) عبارت است از یک بلندی [صندوق مانند] چوبی که زینت شده و روی آن دو مشبک قرار دارد. مشبّک داخلی از فولات گران قیمت و مشبک خارجی از نقره روشن سفید است… به مشبّک خارجی مشبک دیگری بدون این که مانعی بین آن دو باشد، متصل است و فقط از هر طرف به اندازه یک متر کوتاه تر از مشبک خارجی متعلّق به امام حسین(ع) است و زیر آن مشبک قبر علی بن الحسین(ع) است که همراه پدر در یک روز شهید شده و در کنار پدر دفن گردیده است.»