دیوث کیست؟

دیوث از جمله کلمات ناشایستی است که به خصوص نوجوانان و جوانان ناآگاهانه و بدون دانستن معنی زشت آن، به یکدیگر میگویند. معنی کلمه دیوث در فرهنگ معین ، بی غیرت است اما دَیّوث به مردی گفته می‌شود که همسرش رابطه جنسی غیرمجاز (زنای محصنه) برقرار میکند و شوهرش از موضوع آگاهی دارد اما نسبت به این اتفاق غیرت و حسادتی ندارد. دیوث (دیوس) همچنین به‌ معنی کسی است که زن خود را برای رابطهٔ جنسی به دیگران می‌دهد. در فقه اسلامی به این کردار، دیاثت گفته می‌شود. معنی کلمه دیوث در لغت‌نامه دهخدا ، اینست که مردی مردان را بر زن خود وارد کند. آنکه دربارهٔ زن خود حسادت و غیرت نداشته باشد. این واژه از زبان سریانی است و معرب شده است. کسی که دربارهٔ زن خود غیرت نداشته باشد. بی غیرت و بی حمیت و در رسالهٔ معربات نوشته که این معرب است در اصل دیوث به تخفیف تحتانی و تاء فوقانی بود و بعضی نوشته‌اند که دیوث بمعنی کسی که زن خود را بدیگران دهد. بنا بگفتهٔ جوالیقی این کلمه عبری و یا سریانی است . «هرکسی که… یکی از زنان مصطفی یا دیگر انبیاء را تهمت نهد ملحد و کافر و ملعون باشد… از بهر آنکه رسول را دیوث گفته باشد.»

آیا دیوث لغتی با ریشه در زبان چینی است؟

به نظر می رسد که این عبارت از زبان چینی به زبان عربی راه یافته و از آنجا به زبان فارسی راه یافته باشد. ظاهرا امپراتور «ژو ژوآنگ یانگ» از سلسله «مینگ» قانونی تصویب می کند که در آن شوهران زنان بدکاره مجبور بوده اند کلاهی به رنگ سبز بر سر داشته باشند. به همین دلیل، حتی در زمان حال نیز هیچ مردی در چین پیدا نمی شود که کلاه سبز بر سر بگذارد. در زبان چینی به این مردان در اصطلاح «戴绿帽子» که بصورت «dài lǜ mào zǐ» تلفظ می شود که بسیار نزدیک به تلفظ عبارت «دیوث» است.

غیرت بر محارم و جرایم ناموسی

غیرت (زبان عربی: غیره) واژه‌ای عربی و با ریشهٔ فرهنگیِ عرب به معنایِ رشک ورزیِ محافظه‌کارانه یا رشک ورزیِ توجیه‌پذیر است. از منظرِ اسلامی، رشک ورزیِ یک مرد بر زنانِ هم‌خونِ وی اعم از مادر، خواهر، همسر و دختران، گونه‌ای خوب از رشک ورزی یا غیرت است. در این فرهنگ، فردی که بر محارمِ خود غیرت ندارد را دیوس می‌نامند.

جرایم ناموسی و وابسته به غیرت

در کشورهای اسلامی، جرایمِ ناموسی به دلیلِ آنچه که بیشتر ناموس‌مداری گفته می‌شود، رخ می‌دهند. در خصوص قوانین مرتبط نیز در برخی کشورها قوانینی وجود دارد که اجازهٔ قتل ناموسی را می‌دهد: «در ایران، بر اساس مادهٔ ۶۳۰ قانون مجازات اسلامی «هرگاه مردی همسر خود را در حال زنا با مرد اجنبی مشاهده کند و علم به تمکین زن داشته باشد، می‌تواند در همان حال آنان را به قتل برساند و در صورتی که زن مکرَه باشد، فقط مرد را می‌تواند به قتل برساند. حکم ضرب و جرح در این مورد نیز مانند قتل است.» مبنای این اصل قانونی فتاوای فقهای شیعه است که مبتنی بر روایاتی در این زمینه است. البته در این وضعیت هرچند شخص گناه و جرمی مرتکب نشده اما باید واقعه را در دادگاه اثبات کند. همچنین نظر مخالفی نیز در بین اقلیتی از فقها، همچون ابوالقاسم خویی، مطرح شده‌است که روایات مربوط به این حکم را غیرمعتبر یا مربوط به حالت دفاع می‌دانند.»

کاربرد فقهی دیوث چیست؟

از احکام آن در باب شهادات و حدود، سخن رفته است. در دوره عثمانی‌ها مجازات فرد دیوث، داغ کردن پیشانی‌اش بود.

احکام فقهی کنونی

دیاثت از گناهان کبیره است و شهادت دیوس پذیرفته نیست.
در روایتی آمده است که دیوث، بوی بهشت را استشمام نمی‌کند.
نسبت دیاثت دادن به دیگری- مثل آنکه اورا دیوث خطاب کند- در صورتی که مفاد آن از منظر عرف، باشد، موجب ثبوت حدّ قذف ودر غیر این صورت، موجب ثبوت تعزیر است.

در فقه اسلام اگر به شخصی به طور صریح نسبت زنا یا لواط دهد مثلاً بگوید: «زناکار» اصطلاحاً بدان «قذف» گویند که مجازات آن ۸۰ تازیانه است. اما اگر نسبت زنا یا لواط به طور صریح نباشد مثلاً بگوید «حرام‌زاده» یا «دیوث» تا ۷۴ تازیانه تعزیر می‌شود.