ورزش نینجوتسو
نینجوتسو (نین جوتسو) یک هنر رزمی ژاپنی است که در لغت به معنای “حرکت پنهانی” است و در آن استراتژی‌ها و تاکتیک های جنگ های نامتعارف و چریکی و روش‌های جاسوسی و پنهان کاری آموزش داده می‌شود. شاید نزدیک ترین تصویری که در ذهن همه ما از ورزش نینجوتسو و نینجا باشد، لاک پشت های سبز رنگ معروف نینجا کار ژاپنی باشند که تا مدت ها تصویر روی لوازم تحریر مداری بودند. اما در واقع نینجا ورزش و هنری رزمی است و دارای اصول بسیار خاص و مشخص است. روایت های مختلفی در مورد منشاء و چگونگی تکامل نین جوتسو و پیدایش نینجا مطرح شده است.
در افسانه‌های ژاپنی آمده که نینجاها از نسل هیولایی هستند که نیمی انسان و نیمی کلاغ بود. بر اساس بیشتر منابع تاریخی نینجاها به تدریج خود را به عنوان نیروی مخالف همتایان طبقه بالاتر خود یعنی سامورایی‌ها در ژاپن فئودال مطرح کردند و تکامل این هنر رزمی بین قرن ششم تا نهم میلادی در ژاپن اتفاق افتاد.
ویژگی اصلی ورزش نینجوتسو
از برجسته ترین خصوصیات نین جوتسو این است که بدن و جسم را پایگاه فکر و اندیشه می‌داند و کالبد آدمی را آموزش می‌دهد تا با آن روح را بسازد. اصول اصلی و اجرای تکنیک ها نیاز به سرعت، تعادل، تمرکز، قدرت و تنظیم زمان تنفس و کنترل آن دارد و بدون آن فاقد ارزش است.
نیرنگ و شبیخون دو امر بسیار مهم برای نینجاها است. نینجاها سعی می‌کنند تا دشمن را طوری فریب دهند که قادر به محاسبات و تصمیم گیری‌ها دچار اشتباه می‌کند.نینجاها همیشه سعی می‌کنند که از تقدم و برتری دشمن جلوگیری کنند. نینجاها در زمانی که دشمن آماده نیست حمله می‌کنند و دشمن را تحت تا ثیر قرار می دهند به صورتی که او را به ضعف می کشانند.بیشتر نینجاها ترجیح می دهند تنها کار کنند اما در شرایطی به صورت گروهی کار می‌کنند ، ترفندهایی که اعمال خارق العاده او بر اساس آن شکل می‌گیرد سه دسته هستند:
- نفوذ کردن
- نامرئی شدن
- گریختن
مهارت های نینجا
نینجاها بایستی ۱۹ مهارت مختلف را کسب کنند که در “طومارهای توگاکوره ریو” نخستین مدرسه نینجوتسو فهرست شده است :
- سئی شین تکی کیویو – SeiShin Teki Kyoyo – فرهنگ یا پالایش روحی
- تای جوتسو – Tai Jutsu – مبارزه بدون سلاح یا دفاع شخصی
- نینجاتو – Ninjato – مبارزه با شمشیر
- بوجوتسو – Bo Jutsu – مبارزه با چوب
- شورایکن جوتسو – Shouriken Jutsu – هنر استفاده از ستاره نینجا
- سو جوتسو – So Jutsu – مبارزه با نیزه
- ناگی ناتا جوتسو – Nagi Nata Jutsu – مبارزه با تبرزین
- کوساری کاما جوتسو – KusariGama Jutsu – داس و زنجیر
- کایاکو جوتسو – Kayaku Jutsu – هنر آتش و انفجار
- هن سو جوتسو – Henso Jutsu – هنر تغییر چهره و جعل هویت
- شینوبی ایری – Shinubi Iri – ورود مخفیانه به اماکن
- با جوتسو – Ba Jutsu – هنر سوارکاری
- سوئی رن جوتسو – Sui Ren jutsu – تمرینات در آب
- بوری یاکو – Boryaku – تاکتیک و استراتژی
- چوهو – Choho – جاسوسی و کسب اطلاع
- این تون جوتسو – Inton Jutsu – هنر فرار و مخفی شدن
- تن من- Ten mon – شناخت وضعیت آب و هوا
- چی مون – chi mon – جغرافیا و جهت‌شناسی
- بیکن جوتسو-Biken jutsu- مهارت مبارزه با شمشیر+ داشتن مسابقات
ترتیب دسته بندی هنرجویان ورزش نینجوتسو
- هنرجوی مبتدی آغازگر شوشین شا shoshinsha
- هنرجوی رسمی (سازمان یافته) اوچی دی شی uchi deshi
- هنرجوی بالای دو سال کارکرده کوهای kohai
- هنرجوی ارشدبالای ۴سال کارکرده سن پای senpai
- کمک مربی ومربی ( مشکی دان ۲) سن سی sensei
- معلم جوان (دان ۳تا۴) شی دوشی هو … shidoshi-ho
- مربی باتجربه دان ۵ الی ۹ شی دوشی shidoshi
- ارشدمربیان دان ۱۰الی ۱۵ شیهان
- استادکامل دان ۱۵ دای شیهان
- لقب بالاترین مسئول سبک درجهان(پدر) سوک Soke
- بنیانگذار و پایگذار روشی نوین کانچو
منبع اصلی نینجا
اثر کلاسیک نظامی چینی یعنی «سان تزو» که توسط سان وو استراتژیست معروف سده پنجم پیش از میلاد به رشته تحریر درآمده از منابع اصلی نینجاها برای تکامل هنر رزمی بود. این کتاب در قرن ششم میلادی وارد ژاپن شد و به‌طور دقیق توسط دربار سلطنتی و خانواده‌های متخاصم مورد بررسی قرار گرفت. بودیسم نیز تقریباً در همان زمان وارد ژاپن شد، پیشینیان نینجاها به دلیل گرایش به بودیسم، یاغی نامیده می‌شدند. در آن هنگام درگیری‌های شدیدی میان هواداران بودیسم و پیروان مذهب ملی ژاپنی‌ها یعنی آئین شینتو جریان داشت و این گروه‌های یاغی که بعدها بهیامابوشی معروف شدند، برای حمایت از خود تمرینهنرهای رزمی و استراتژی‌های نظامی را با ترس روانی و قدرت‌های اسرار آمیز ترکیب کردند.
در اواخر قرن نهم زوال دودمان تانگ در چین آغاز شد. تانگ در سال ۹۰۷ میلادی کاملاً سقوط کرد و چین برای پنجاه سال در هرج و مرج فرو رفت. در این دوران تعدادی از فرماندهان نظامی چینی به ژاپن آمدند و تاکتیک‌ها و نظریات جدید جنگی را با خود به این جزیره آوردند. در دهه ۱۰۲۰ میلادی هم راهبان بودایی چینی وارد ژاپن شدند و دانش پزشکی و نظریات جنگی خود را هم که بسیاری از آن‌ها از هند ریشه گرفته و در تبت و نقاط مختلف چین تکامل یافته بود به ژاپن آوردند و روش‌های خود را به راهبان جنگجوی ژاپنی و اولین طایفه‌های نینجا آموختند.
دایسوکه توگاکوره و کاین دوشی نخستین نینجاهای بودند که برای اولین بار قواعدی را برای این هنر رزمی تدوین کرده و اولین مکتب نینجوتسو را پایه‌گذاری کردند. دایسوکه یک سامورایی شکست‌خورده بود که املاک و عنوان سامورایی خود را از دست داده بود، او بر خلاف دیگر سامورایی‌ها به جای اینکه در این موقعیت خودکشی کند در کوه‌های جنوب غربی جزیره هنشو آواره شد و در آنجا کاین دوشی یک راهب جنگجوی چینی را ملاقات کرد. این دو تصمیم گرفتند تا سبک جدیدی برای نبردهای چریکی به نام نینجوتسو را پایه‌گذاری کنند. جانشینان دایسوکه نیز نخستین نینجا ریو یا مدرسه نینجوتسو را با نام توگاکوره ریو تأسیس کردند.
نینجوتسو به این ترتیب رقیبی برای مکتب بوشیدوسامورایی‌ها شد. سامورایی‌ها وفاداری و شرافت را بر هر چیز مقدم می‌داشتند و بوشیدو سیستم رزمی آن‌ها بسیار اصیل و منسجم بود اما روش‌های جنگی آن‌ها همیشه کارآمد نبود. برتری نینجاها درست در همین مسئله بود. نینجاها انجام مأموریت به هر شکل ممکن را بر هر چیز مقدم می‌داشتند. حمله ناگهانی، مسموم کردن، فریب و جاسوسی از نظر سامورایی‌ها ناجوانمردانه بود اما از روش‌های اصلی رزمی نینجاها محسوب می‌شد.
پس از آن نینجاها در گروه‌های کوچک با در پیش گرفتن روش‌های کاملاً سری جنگی تا قرن نوزدهم خود را به عنوان نیرویی بسیار با نفوذ در کشور ژاپن مطرح کردند. بزرگ ترین تجمع نینجاها در سوم نوامبر ۱۵۸۱ میلادی اتفاق افتاد. در آن روز اُدا نوبونگا قدرتمندترین رهبر نینجا ارتشی ۴۰ هزار نفره را در برابر حدود ۴ هزار نینجا که کنترل ایالت ایگا را در اختیار داشتند، رهبری کرد. نبردی که تنها تعداد انگشت شماری از نینجاهای ایگا از آن جان سالم به در بردند. از آن به بعد نینجاها توانستند با سازمان منسجمی که ایجاد کرده بودند، قدرت پلیسی مطلق را در ادو (توکیوامروزی) و دیگر شهرهای ژاپن در دست داشته باشند.
در موج باز بخوانیم:
