پرویز پورحسینی و همسرش

پرویز پورحسینی بازیگر پیشکسوت تاتر، از جمله هنر با اصالت و پایبند به اصول خانواده است. وی که از شاگردان استاد حمید سمندریان بوده است، همدوره رضا سعید پورصمیمی، رضا بابک و دیگر اعضای نسل طلایی تئاتر ایران است. پرویز پورحسینی و همسرش پیش از سال ۱۳۵۳ ازدواج کردند و حاصل این زوج پسری متولد سال ۵۳ است. این زوج در دوران زندگی مشترکشان کاملا بی حاشیه بوده و اساسا خبرساز نشدند. استاد پورحسینی شخصیتی آرام و متین دارد و به همین نسبت همسر پرویز پورحسینی نیز بانویی مهربان و باوقار بود. پرویز پورحسینی از همسرش همین تک پسر را دارد و تنها فرزند اوست و از او ۲ نوه دارد. پسر او دارای یک پسر به نام سپهر و یک دختر به نام ستاره است. همسر پرویز پورحسینی در سال ۱۳۷۴ بر اثر بیماری سرطان درگذشت.

تعریف پرویز پورحسینی از دستپخت و روش آشپزی همسرش (مصاحبه پرویز پورجسینی در اوایل دهه ۷۰)

پرویز پورحسینی : همسرم بانویی بسیار بادرایت و مهربان است و در تمام این سالها با سختیهایی که اکثر بازیگران دارند و قطعا بنده نیز مستثنی نیستم کنار آمده و آرامش خانه را حفظ کرده اند و به صورت ویژه باید بگویم دستپخت بسیار خوبی دارند. همسر من به هیچ وجه غذا را خراب نمی‌کند؛ از نظر تغذیه ای حقیقتا غذاهای دستپخت همسرم اکثرا سالم هستند و به روش مناسبی پخته میشوند به طوریکه غذا با پختن یا جوشاندن زیاد، له و بی‌خاصیت نشود; بنابراین بیشتر غذای ساده و سالم می‌خوریم که خوب این روش تغذیه برای ما و اصولا برای هر کسی در سن بالا نعمتی است.»

پرویز پورحسینی : «متاسفانه شرایط حال حاضر جامعه ما به گونه ای است که افراد بسیار کمی ورزش میکنند و به اصول مناسب تغذیه ای پایبند هستند و بعضی از افراد به قدری در خوردن زیاده‌روی می‌کنند و عاشق و شیفته غذا هستند که تنها زمانی که پزشک به آ‌نها هشدار جدی بدهد، به فکر چاره اندیشی می‌افتند. روش تغذیه به فرهنگ افراد برمی‌گردد، و خوب این به سلامتی جامعه و خود شخص آسیب میرساند چرا که اگر در لحظه هر آن چیزی را که دوست داریم بخوریم و بدون فکر به عاقبت و آینده و با بی‌تفاوتی بگوییم: «فوقش چند سال زودتر می‌میریم!» و این یعنی زندگی برای‌مان مهم نیست و سلامتی را جدی نمی‌گیریم و … اشتباه بزرگی کرده ایم. فرض کنید به همچین شخصی گفته شود که بیمار است و خدای ناکرده تا شش ماه بعد می‌میرد، آن لحظه است که قطعا تا آ‌خرین لحظه عمر خود تلاش می‌کنند و با بیماری می‌جنگند که نمیرند. پس بحث تغدیه سالم و سلامتی موضوع مهمی است و باید همیشه در خاطرمان باشد اگر به سلامتی خود بی اهمیت باشیم در واقع به اطرافیان خود بی اهمیت بوده ایم چون مضرات عدم پرداختن به سلامتی اول به خودمان و سپس به نزدیکترین افراد زندگیمان میرسد.»

پرویز که اصولا معتقد است شخصی پرخور و شکمو نیست که البته از ظاهر ایشان هم تا حد زیادی همیشه مشخص بوده است، تعریف از دسپخت همسرش را به عنوان هنر همسرش دانسته و میگوید: « غذا، به هیچ وجه برای من مساله مهم و تعیین‌کننده‌ای نیست و من شخصیتا در بیشتر اوقات به مقدار کمی غذای ساده بسنده می‌کنم.

پرویز پورحسینی : همسر من مخالف غذاهای فوری یا فست‌فود است و بیشتر غذا را آ‌ب‌پز می‌کند یا می‌گذارد با روغن خودش بپزد; یعنی روغن استفاده نمی‌کند و همیشه سعی دارد که کیفیت غذا حفظ شود. در منزل ما، کولا مصرف نمی‌شود و فقط دوغ یا ماءالشعیر می‌نوشیم. مصرف سبزیجات هم بالاست و حتی اگر سالاد کنار غذا نباشد چند پر کاهو را حتما با غذا می‌خوریم. در مورد مصرف ماهی نیز حداقل هر هفته یکبار ماهی می‌خورم. با خوراکی‌هایی مثل چیپس و پفک هم میانه‌ای ندارم. در زمان‌های قدیم مصرف برگه، توت خشک، پسته و بادام رسم بود.

پرویز پورحسینی و همسرش رابطه ای بسیار صمیمی دارند و این استاد گرانقدر با پرداختن به این موضوع که در گذشته که سبک زندگی مردسالاری بود معمولا خانم های خانه مجبور بودند برای ایجاد صمیمت مدام در آشپزخانه بوده و افراد خانه را دور یک میز به هوای خوردن خوراکی مشترک جمع کرده و به نوعی صمیمت ایجاد نمایند اما اگر راستش را بخواهید، بنده شخصا به رابطه صمیمی که بخواهد در گروی غذا پختن خانم خانه باشد، به هیچ وجه اعتقادی ندارم. اداره کردن مهمانی و پختن غذا برای خانمها سخت است. در مهمانی‌ها اغلب خانم خانه خسته و بی‌رمق می شود و به او خوش نمی‌گذرد و این حالت بر روحیه و چهره‌اش نیز اثر مستقیم می‌گذارد.

پرویز پورحسینی : «به نظر من هیچ ایرادی ندارد که گاهی اوقات خانم خانه آ‌شپزی نکند و غذا از بیرون تهیه شود; به این ترتیب به خانم خانه هم فشار نمی‌آ‌ید. من شخصا معتقد هستم مردها باید یاد بگیرند گاهی ظرف بشویند و حتی غذا پپزند و در صورتیکه هنر آشپزی ندارند از بیرون غذا تهیه کنند.»

پرویز پورحسینی : «همه میدانیم که در دنیای امروز بسیاری از بانوان شاغل هستند و به صورت ویژه خانم های شاغل به هیچ‌وجه فرصتی برای استراحت ندارند. بنابراین، به نظر من «پیوند خانواده» نباید بر مبنای غذا پختن خانم خانه باشد و اصلا آ‌شپزخانه را کانون محبت خانواده نمی دانم!»