عرفه به چه معناست؟
عرفه واژه ای عربی از ریشه “عرف” است که به معنی ادراک، فهم و شناختن چیزی همراه با تفکر و تدبر در آثار آن است که این نام بر روی صحرایی در نزدیکی مکه گذاشته شده است. در واقع به عبارت بهتر عرفه (jabal arafat) نام کوهى در نزدیکی شهر مکه است و به منطقه ای که کوه عرفات در آن قرار دارد،صحرای عرفات گفته می شود.بر اساس گفته ها، این اعتقاد وجود دارد که چون صحرای عرفات زمینی مشخص و شناخته شده در میان کوهها است، این نام برای آن انتخاب شده است. روز نهم ماه ذى الحجه روز آغاز مناسک حج است و حج گزاران در این روز در صحرای عرفات گرد هم می آیند و ضمن دعا و استغفار، از توفیق در ادای فریضه مهم حج شکرگزاری میکنند و دقیقا به دلیل جمع شدن مسلمانان در صحرای عرفات، به روز عرفه معروف شده است و معروف ترین دعای این روز که دعای عرفه نام دارد منصوب به امام حسین (ع) است، که ایشان در روز عرفه این دعا را خوانده اند. روایات بسیاری روز عرفه را به عنوان روزی ویژه برای بخشایش گناهان و استجابت دعا معرفی کردهاند. همچنین امامان شیعه احترامی خاص برای این روز قائل بوده و مردم را به بزرگداشت این روز فرا میخواندهاند و سائلان را به هیچ روی، دست خالی رد نمی کردهاند.
همچنین بخوانید : تسبیحات عشر روز عرفه

روز عرفه، روز نهم ذی الحجه است که حجاج در نزدیکی مکه توقف می کنند و بعضی از مراسم حج را به جا می آورند.
در فقه شیعه واجب است حج گزار از ظهر روز عرفات (۹ ذیالحجه) تا مغرب در عرفات وقوف کند (توقف کند). یعنی فرد حج گزار باید در صحرای عرفات بماند و از آنجا خارج نشود. این وقوف از ارکان حج است، بدین معنا که چنانچه حجگزار به عرفات نرود و دست کم مقداری هر چند کوتاه در آنجا نماند، حجش باطل خواهد بود. مذاهب اهل سنت، در وقت وقوف روز عرفه به شکل های مختلف زیر اختلاف نظر دارند:
- وقوف مسلمان از غروب شب دهم تا سحرگاه روز عید
- وقوف مسلمان از سحرگاه روز نهم تا سحرگاه روز عید
- وقوف مسلمان از ظهر شرعی روز نهم ذیالحجه تا فجر روز دهم