بیوگرافی صدف خادم بوکسور و همسرش + عکس

بیوگرافی صدف خادم بوکسور
صدف خادم بوکسور ایرانی، متولد ۱ ام بهمن ماه سال ۱۳۷۳ در تهران است.صدف خادم از کودکی استعداد ورزش داشت و با حمایت خانواده اش از کودکی شنا را آموخت و چند سالی بسکتبال بازی کرد. شاید آن زمان کمتر کسی تخمین می زد که صدف نهایتا به سمت وزش بوکس کشیده شود و حتی به گفته خودش خانواده اش هم هرگز موافق رفتن او به سمت ورزش بوکس نبوده اند اما حالا وی را حمایت می کنند و شاید بتوان گفت بیشتر مواظب او هستند. جالب است بدانید صدف خادم که قد بلندی هم دارد، در دوران مدرسه دچار اضافه وزن شده بود و حتی در عکس هایی که از خودش در اینستاگرام منتشر کرده روند کاهش ورزنش را مدیون ورزش می داند و هنوز هم افرادی را که اضافه وزن دارند به ورزش کردن ترغیب می کند.

ورود صدف خادم به ورزش بوکس
صدف خادم شاید بر حسب یک علاقه ی درونی به ورزش که آمیخته با حس بلندپروازی و انجام فعالیتی که موجب ثبت آن در تاریخ شود پا به عرصه ورزش بوکس گذاشت اما آنچه اولین جرقه های ذهنی او برای ورود به این ورزش بود، به گفته خودش، تماشای فیلم هندی بوده است!

صدف در ۱۹ سالگی تصمیم به ورود به ورزش بوکس گرفت و پس از آن با اطلاع از حضور مهیار منشی پور ،بوکسور ایرانی فرانسوی اهل شهر بم، در سال ۱۳۹۶ ایران، که برای برگزاری دوره های آموزش بوکس آمده بود، فرصت را غنمیت شمرد و برای رسیدن به هدفی که به آن فکر می کرد، از مهیار منشی پور کمک گرفت.

قضاوت در خصوص اینکه آیا انتخاب رشته ی بوکس با ویژگیهای خاص به خصوص برای یک خانم با توجه به روحیات لطیف و … مناسب است یا خبر منطقا باید توسط کارشناسان این حوزه صورت پذیرد اما آنچه شاید برای عموم جامعه مهم و قابل توجه باشد، رسیدن او به هدف اش خارج از عرف تعریف شده در اجتماع است که این نیز خود نیازمند نظر کارشناسی متخصصان امور و فدراسیون بوکس ایران است.

صدف خادم و همسرش
صدف خادم تاکنون ازدواج نکرده و مجرد است.

نسبت صدف خادم و رسول خادم چیست؟
رسول خادم با نام کامل “رسول خادم اَزغَدی” متولد ۲۷ اسفند ماه ۱۳۵۰ در شهر مشهد،رئیس سابق فدراسیون کشتی ایران و قهرمان سابق کشتی ایران و جهان است و نسبتی با صدف خادم ندارد.

عکس های صدف خادم بوکسور

یکی از پست های اینستاگرام صدف خادم
صدف خادم : «اصالت قابل تقلید نیست.‌‌.. درست است که هم خودم هم والدینم در کلان شهری مثل تهران متولد و بزرگ شده ایم، اما از همان کودکی با روستای پدری ام که در توابع کاشان است خو گرفته بودم. کوه و دشت و صحرا حال مرا خوب میکند. بوی آویشن و پونه ی دم کرده ؛ بخاری زغالی؛ آب سرد چشمه؛ شب های پر از ستاره و صاف ؛ حال مرا دیدن غبار کهکشان راه شیری خوب میکند… این شهر بزرگ و پر زرق و برق نمی تواند بوی خالص روستا را از من بگیرد. من یک دهاتی ام… پر از شور و انرژی، پر از جریان زندگی، پر از قدرت طبیعی و خالص… مصنوعی بودن به مزاجم نمی سازد…من یک دهاتیم!!! و به دهاتی بودنم افتخار میکنم!!.»