بیوگرافی فهیمه زارعی بازیکن تیم ملی فوتسال

فهیمه زارعی بازیکن تیم ملی فوتسال ایران، متولد سومین روز از دی ماه سال ۱۳۶۴ در روستای بیسکاو و در فاصله ۵ کیلومتری از شهر سردشت است. روستای بیسکاو سردشت، روستایی از توابع بخش مرکزی شهرستان بشاگرد در استان هرمزگان ایران است. روستای بیسکاو در دهستان سردشت، براساس سرشماری مرکز آمار ایران در سال ۱۳۹۵،دارای ۴۱۵ نفر جمعیت که در ۷۸ خانوار هستند می باشد. پست تخصصی فهیمه زارعی “پست مهاجم” است و تاکنون بیش از ۲۵ بازی ملی و ۱۳ گل ملی را در کارنامه خود دارد که سوپر گل پشت پای او در فینال بازیهای قهرمانی آسیا در تایلند، از بهترین و زیباترین گل های این بازیکن تکنیکی فوتسال بانوان ایران است.فهیمه زارعی رشد یافته در خانواده ای بافرهنگ و اصیل از خطه هرمزگان است که با حمایت و پشتیبانی خانواده و غلبه بر انواع مختلف مشکلات موجود، از کمبود امکانات در منطقه زندگی او تا مشکلات اجتماعی و عدم توجه های لازم به فوتسال بانوان، به این موفقیت های بزرگ دست یافته است. در مسیر رشد و پیشرفت فهیمه زارعی، رفتن او از شهرستان بشاگرد به شهرستان میناب وجود دارد که به جهت دستیابی به امکانات بیشتر بوده است.

افتخارات فهیمه زارعی

کسب مقام قهرمانی رقابت های جام ملت های آسیا در مهر ماه ۱۳۹۴ به همراه تیم ملی قوتسال بانوان ایران
گل فهیمه زارعی به تیم فوتسال بانوان مالزی، توسط پایگاه اینترنتی مترو، نامزد بهترین گل تاریخ فوتسال شد : این گل در بازی نیمه نهایی رقابت های جام ملت های آسیا در مهر ماه ۱۳۹۴ زده شد.
کسب عنوان بهترین بازیکن فوتسال بانوان ایران در سال ۸۷
براساس اعتقاد تعداد بسیاری از کاشناسان فوتسال : تکنیکی ترین فوتسالیست در تاریخ فوتسال ایران
انتخاب فهمیه زارعی به همراه فرشته کریمی در مسابقات قهرمانی آسیا به عنوان دو تن از اعضای تیم برتر

نظر پایگاه اینترنتی مترو در مورد فهیمه زارعی : «گل فهیمه زارعی ملی‌ پوش تیم فوتسال بانوان ایران در مرحله گروهی مسابقات قهرمانی زنان آسیا به مالزی نامزد کسب عنوان بهترین گل تاریخ فوتسال شد.»

همچنین بخوانید : بیوگرافی فرشته کریمی بازیکن تیم ملی فوتسال

گلایه‌های فهیمه زارعی ملی پوش فوتسال بانوان از مسوولان فوتبال

فهیمه زارعی : آیا رییس‌ جمهور احمدی نژاد می‌داند بشاگرد کجاست؟، یک روستا منتظر بود ما را در تلویزیون ببیند

فهیمه زارعی ملی پوش فوتسال بانوان پس از کسب مدال نقره و بازگشت از کره‌ جنوبی در خصوص اتفاقات افتاده گله کرده و گفت :

فهیمه زارعی : «وقتی در بین مراسم خواهرم زنگ زد و گفت چرا برروی سکو نمی‌روید، بغض گلویم را گرفت و نمی توانستم حرف بزنم. این مراسم واقعا برایمان خاطره انگیز و ماندگار شد. آنقدر از این مراسم خجالت کشیدیم و شرمنده شدیم که دیگر حرفی برای گفتن نداریم. من واقعا برایشان متاسفم که اینگونه از ما تجلیل کردند. ما این همه سال زحمت کشیدیم و در فوتبال قهرمان غرب آسیا شدیم، تجلیلی از ما نکردند و گفتند که غرب آسیاست و اهمیتی ندارد پس از آن در فوتسال نایب قهرمان آسیا شدیم گفتند که در ایران از تیم قدردانی می‌کنند و اینگونه از ما قدردانی شد به شکلی که حتی اسم ما را هم نخوانند. باور کنید من هنوز پول بلیط‌هایم که در این مدت برای آمدن به اردو هزینه کرده‌ام را نگرفته‌ام. زمانی که کره‌جنوبی بودیم گفتند ایران که آمدید پول بلیط‌هایتان را می‌دهیم اما نه تنها از پول بلیط‌ها خبری نشد بلکه نه پاداش و نه تشکری در کار بود. حتی نگذاشتند که بر روی سکو برویم. پدر و مادرم جلوی تلویزیون بودند که برای لحظه‌ای من و هم تیمی‌هایم را ببینند. من دیگر نمی‌دانم باید به آن‌ها چه بگویم. من از روستای “بشاگرد” آمدم. احمدی‌ نژاد می‌داند که روستای بشاگرد کجاست اما مسوولان نمی‌دانستند چه مسافتی را برای رسیدن به این مراسم طی کردم.خانواده‌ام و یک روستا منتظر بودند که به دختر روستایشان افتخار کنند و زمانی که از ما قدردانی می‌شود من را برای لحظه‌ای از تلویزیون ببینند اما با ما این چنین برخورد شد.»

فهیمه زارعی : «هزینه آمدن به استادیوم آزادی حدود ۵۰۰ هزار تومان شد. حتی پول بلیط هواپیما برای برگشت را نداشتم و مجبور شدم به ترمینال بروم تا به صورت زمینی به روستایم برگردم. وقتی مراسم تمام شد فدراسیون حتی نپرسید کجا می‌روید؟ فاطمه اعتدادی شبانه به ترمینال رفت تا به شهرش بازگردد و اصلا نمی‌دانم که آن وقت شب بلیط گیرش آمد یا خیر. ما این همه بدبختی کشیدیم. باور کنید من زانو ندارم و آسیب دیدگی‌ ام شدید است حتی دو بازی آخر در کره‌ جنوبی را با آمپول به زمین رفتم سوالم این است که برابر این تلاش‌ها، چه تشکری بود که از ما کردند. وقتی در بین مراسم خواهرم زنگ زد و گفت چرا برروی سکو نمی‌روید، بغض گلویم را گرفت و نمی‌توانستم حرف بزنم. خانواده‌ام می ‌گفت مگر شما مثل آقایان نیستید و مدال نگرفته‌ اید پس چرا حتی اسمتان را نمی‌گویند؟! من هیچ پاسخی نداشتم که به آنها بدهم و خجالت کشیدم. گفتند با دو سکه از ما تقدیر می‌کنند که هنوز سکه‌ ای هم به دست ما نرسیده است و من دست خالی به محل زندگی‌ ام برگشتم.»