بزرگترین جغد ایران چه نام دارد؟
در ایران ۱۲ گونه جغد وجود دارد که میتوان گفت گونه های مختلف در سرتاسر کشورمان پراکندگی دارند:
- جغد انبار (Bran owl)
- مرغ حق جنوبی (Straited scops owl)
- مرغ حق (European scops owl)
- شاه بوف (Eurasian eagle owl)
- جغد جنگلی (Tawny owl)
- جغد کوچک (Little owl)
- جغد طلایی (Humes Tawny owl)
- جغد کوچک جنوبی خالدار (Spotted little owl)
- جغد شاخدار (گوش دراز) (Long – eared owl)
- جغد تالابی (short – eared owl)
- جغد ماهی خوار (Brown fish owl)
- جغد برفی (Snowy owl)
شاه بوف (Bubo bubo) پرنده ای از خانواده جغد است که بزرگ ترین نوع جغد بوده و اندازه آن دو برابر جغد گوش دراز است به طوریکه شاه بوف در حدود ۶۶ تا ۷۰ سانتیمتر طول دارد. این پرنده که بزرگ ترین جغد دارای گوشپرهای مشخص، سینه زرد مایل به قهوه ای با رگه های پهن، چشم های درشت نارنجی رنگ، سطح پشتی زرد مایل به قهوهای بالکه های قهوهای پررنگ است. بزرگ ترین جغد ایران صبح خیلی زود و غروب به شکار میرود و معمولاً بصورت تنها در شکاف سنگها و درخت ها یا روی شاخه های درخت در محلی نزدیک به تنه درخت قائم مینشیند، یا در آشیانه متروک پرندگان شکاری زاد و ولد میکند.
بزرگ ترین جغد ایران نسبتاً بومی و فراوان است. دانشمندان حدود ۵۲۵۰ نوع جغد را در سراسر دنیا شناسایی کردهاند. جغد در سراسر مناطق معتدل، استوائی وشبه قطبی دنیا زندگی میکند. جغد در جزایر منقر و دور از خشکیها زندگی میکند که به سختی طول این گونه جغد به ۱۵ سانتیمتر میرسد. از ایران که بگذریم در دنیا یزرگترین جغد، جغد بزرگ خاکستری است که در اعماق جنگل های کانادا و آلاسکا زندگی میکند. یزرگترین جغد دنیا دارای بلندی ۶۷ سانتیمتر است که با بال گشوده اش به ۱۳۷ تا ۱۵۲ سانتیمتر میرسد.
ظاهر معمولی جغد چیست؟
هرکس دریک نگاه میتواند جغد را بواسطه صورت پهن وپرها وچشمان گردش از سایر پرندگان باز شناسد. چشمان جغد خیلی درشت است. این چشمان برآمدهاست و شبیه بیشتر پرندگان دیگر نیست. برای همین جغدها میتوانند هرچیز را باهردو چشم در یک زمان بنگرند. جغدهای دوربین دو چشم جداگانه مانند انسان دارند. اما جغدها نمیتوانند چشمان خود را مانند آدم حرکت دهند بلکه میباید سرخودرا برای دیدن چیزی بسوی آن بچرخانند. جغدها بخوبی و سریع میتوانند پرواز کنند. هنگام گرفتن شکار باسرعت برق آسایی دیده میشود که میپرد.
جغد چیست؟
جُغد (بوف، بوم) نام پرندهای شکاری است از راسته بوف سانان، که دارای قدرت شنوایی و بینایی بسیار بالایی است. جغدها در همه قارهها به استثناء جنوبگان مشاهده شدهاند. جغد پرندهای سودمندی است زیرا خوراکش انواع موش است و در شکافهای تنه درختان و آشیانههای متروک زاغان لانه میگذارد. جغدها معمولاً شب رو و پگاه رو هستند یعنی هنگام پگاه و شفق از لانه بیرون آمده و شکار میکنند. کوچکترین جغد، جغد کوتوله آمریکای شمالی میباشد که طول آن فقط ۱۵ سانتیمتر یعنی به بزرگی یک گنجشک است. تخم جغد همیشه به فاصله چند روز میشکند و نوزاد به دنیا میآید. نقش و رنگ پرهای جغدها حالت استتاری دارند تا به هنگام استراحت روزانهشان از مزاحمتها بکاهند. جغدی به نام اشوزوشت در اسطورههای ایرانی نقش زیادی در یاری نیروی خوبی دارد.
واژهٔ جغد از زبان سغدی وارد فارسی شدهاست و اصل سغدی آن چَغوت است. در متون فارسی واژههای مترادف دیگری که برای جغد بهکار رفته عبارت است از: بوف، بوم، شوگز(پارسی میانه)، بهمنمرغ، کوف، یوف، گول، چغد، چغو، کُنگُر، کوچ. کوج. پسک. پش. کوکن. کگران. کوال. نهام. نهار. بیقوچ، بیقوش. بایقوش، قوش. سار. کوره بو (در تنکابن). شوبین (در مازندران. به معنی شب بین). رابط شماری جغد، بَهله است و برای نمونه گفته میشود «به دام افتادن یک بهله جغد» یا «آزادسازی سه بهله جغد». (بهله در اصل به معنی دستکشی است که بازدارها به دست میکنند.)
ویژگی های جغد چیست؟
جغد پرندهای است با صورتی پهن، منقاری خمیده و چشمهایی درشت و پاهای بزرگ، در دو طرف سرش دو دسته پر شبیه گوش گربه قرار دارد که گوشپر نامیده میشوند. دارای سر بزرگ، صورت پهن و منقار قوی قلاب مانند و نیم پیدا و چنگالهای تیز و نیرومند است. منقار قلاب شکل نیرومندش به همراه چنگالهای قوی او برای نگه داشتن طعمه به کار میرود. رنگش معمولاً کرم قهوهای است. در نوکش یک شکاف هست. سرش بزرگ است. او هوای تاریک را دوست دارد. شبها پرواز میکند. جغد نوکی کوچک و ظریف دارد. دور دهانش پرهای زبری هست که شبیه مو میباشد ولی مو نیست. پاهایش کوچک است و پنجههایش ضعیف و بیطاقت. پر و بال او صاف است و خیلی آرام پرواز میکند. نوک پرهای جغد به شکلی طراحی شده که در هنگام حمله به طعمه صدای پرها کم باشد. پرواز آنها بی صدا است، بعضی از آنها گوشپرهای مشخصی دارند. پاهای پوشیده از پر دارند. تکزیاند و بیشترشان روی درخت زندگی میکنند. نر و ماده آنها همشکل است ولی مادهها بزرگترند. جغدها همیشه طعمه خود را درسته میبلعند و پس از آنکه بخشهای گواردنی آن را گواردند بازمانده آن را به شکل تفاله از راه دهان بیرون میاندازند.
بینایی و شنوایی جغد چگونه است؟
جغد چشمهای بزرگ و رو به جلو دارد که استفاده از هر دو چشم را در یک زمان برای او میسر میسازد و دید دوچشمی را فراهم میکند. دید دوچشمی برای برآورد فاصلهها به هنگام حمله سودمند است. چشمهای جغد بسیار حساس است و به خاطر بزرگی چشمها حتی در نور خیلی کم میتواند ببیند و به همین خاطر خوب شکار میکند. چشمهای جغد اما به چشمخانه چسبیده و در حدقه ثابت است و از اینرو برای دنبال کردن حرکات طعمه، جغد ناچار است همه سر خود را به پهلو یا پشت بچرخاند. جغد گردن دراز و انعطافپذیری دارد که در زیر پرهایش پنهان شده و این گردن چرخاندن کامل سر را برای او میسر میسازد.
نیروی شنوایی جغدها قوی است و شکل پهن و قرص مانند صورت آنها به هدایت صدا به سوی گوشهای بزرگشان کمک میکند. منقار رو به پایین آنها نیز برای این است که برای دریافت صدا کمترین مانع را ایجاد کند. در بیشتر گونههای شببیدار جغد، یکی از گوشها کمی بالاتر از گوش دیگر قرار گرفته تا صداها را در حالت حرکات عمودی طعمه نیز دریافت و دنبال کند. جغدها با این قدرت شنوایی خود میتوانند جهت حرکت طعمه را با دقت بالایی تشخیص دهند. برخی از جغدها دارای چنان قدرت شنوایی هستند که میتوانند یک طعمه را در تاریکی مطلق تشخیص دهند.
در موج باز بخوانیم :
- راز مثلث برمودا
- پادکست چیست؟
- رادیواکتیو چیست؟
- گوش بصری چیست؟
- وارونگی هوا چیست؟
- پوکه معدنی چیست؟
- علت برق داشتن بدن
- یو سی میس چیست؟
- آزمایش هارپ چیست؟
- علت انقراض دایناسورها
- زلزله چگونه بوجود می آید؟
- چرا زلزله در شب اتفاق می افتد؟