چگونگی نامگذاری امام حسین (ع) توسط پیامبر اکرم (ص)
امام حسین (ع) در روز سوم شعبان متولد شدند. در زمان حیات پیامبر اکرم (ص) رسم بود که مسلمانان فرزندان خود را نزد پیامبر می آوردند تا نام برای او برگزیند. اما روایت است که زمانیکه پسران حضرت فاطمه (س) و امام علی (ع) متولد شدند، پیامبر فرمودند : “بر خداوند سبقت نمیگیرم” و براساس وحی الهی نام ۳ فرزند پسر حضرت فاطمه (س) را نهادند. بر همین اساس پس از تولد امام حسین (ع)، پیامبر گرامى اسلام (ص) به خانه ی حضرت على و فاطمه (ع) آمد و اسماء را فرمود تا کودک را بیاورد.اسماء امام حسین (ع) را در پارچه اى سپید پیچید و خدمت رسول اکرم (ص) برد. پیامبر گرامى اسلام به گوش راست کودک اذان و به گوش چپ ایشان اقامه گفت. روایت است که در روزهاى اول یا دقیقا در هفتمین روز ولادت امام حسین (ع)، جبرئیل بر پیامبر نازل شد و فرمود : “سلام خداوند بر تو باد اى رسول خدا،این نوزاد را به نام پسر کوچک هارون نام بگذار،چون على (ع) براى تو بسان هارون براى موسى بن عمران است جز آنکه تو خاتم پیغمبران هستى و به این ترتیب نام پر عظمت «حسین» از جانب پروردگار، براى دومین فرزند فاطمه انتخاب شد.” بنابراین نام امام حسین برگرفته از نام یکی از پسران هارون است.
حسین به معنی خوب و نیکو است.
هارون بن عمران از پیامبران الهی، برادر، جانشین و همراه حضرت موسی (ع) بود که در قرآن از قول موسی به فصاحت وی در سخن گفتن اشاره شده است. پدرش عمران و مادرش یوکابد نام داشت. نسب صفیه دختر حیی بن اخطب از همسران پیامبر که از یهودیان بنی نضیر بود نیز به وی میرسد. در حدیثی از پیامبر اکرم، جایگاه امام علی(ع) نسبت به پیامبر اکرم به جایگاه هارون نسبت به موسی تشبیه شده است. این حدیث در منابع شیعه و سنی نقل شده و به حدیث منزلت شناخته میشود.بر اساس این حدیث پیامبر اکرم (ص) خطاب به علی(ع) فرمود:
أنتَ مِنّی بِمَنزلهِ هارونَ مِنْ مُوسی
تو نسبت به من به منزله هارون هستی نسبت به موسی با این تفاوت که پس از من پیامبری نیست.
“شبر بر وزن حسن” و “شبیر بر وزن حسین” و “مشبر بر وزن محسن” نام پسران هارون بوده است و پیغمبر اسلام (ص) فرزندان خود حسن، حسین و محسن را به این سه نام نامیده است. این سه کلمه در زبان عبرى همان معنى را دارد که حسن و حسین و محسن در زبان عربى دارد.
از ولادت حسین بن على (ع) که در سال چهارم هجرت بود تا رحلت رسول الله (ص) که شش سال و چند ماه بعد اتفاق افتاد، مردم از اظهار محبت و لطفى که پیامبر راستین اسلام (ص) درباره حسین (ع) ابراز مى داشت، به بزرگوارى و مقام شامخ پیشواى سوم آگاه شدند. چنانچه سلمان فارسى مى گوید: “دیدم که رسول خدا (ص) حسین (ع) را بر زانوى خویش نهاده او را مى بوسید و مى فرمود: تو بزرگوار و پسر بزرگوار و پدر بزرگوارانى. تو امام و پسر امام و پدر امامان هستى. تو حجت خدا و پسر حجت خدا و پدر حجتهاى خدایى که نه نفرند و خاتم ایشان، قائم ایشان (امام زمان عج) است.”
انس بن مالک روایت مى کند: وقتى از پیامبر پرسیدند کدام یک از اهل بیت خود را بیشتر دوست مى دارى، فرمود: حسن و حسین را. همچنین روایت است که بارها رسول گرامى حسن و حسین را به سینه مى فشرد و آنان را مى بویید و مى بوسید.ابو هریره که از مزدوران معاویه و از دشمنان خاندان امامت است در عین حال اعتراف مى کند که: “رسول اکرم (ص) را دیدم که حسن و حسین (ع) را بر شانه هاى خویش نشانده بود و به سوى ما مى آمد، وقتى به ما رسید فرمود: هر کسی این دو فرزندم را دوست بدارد مرا دوست داشته و هر که با آنان دشمنى ورزد با من دشمنى نموده است.”
عالى ترین، صمیمى ترین و گویاترین رابطه ى معنوى و ملکوتى بین پیامبر و حسین را مى توان در این جمله ى رسول گرامى اسلام (ص) خواند که فرمود: “حسین از من و من از حسینم”.
در موج باز بخوانیم: